କାହାଣୀ ୨୧: ବର୍ଷ ସରିଲା, ଦୁଃଖ ସରିଲାନି..

ନନ୍ଦିଘୋଷ ବ୍ୟୁରୋ: ମହାମାରୀର ତାଡ଼ନା ଭିତରେ ବଞ୍ଚିବାର ବାଟ ଦେଖାଏ ବର୍ଷ ୨୦୨୧ । ବର୍ଷ ତମାମ ଲୁହର ଭିଜିଲା ଆଖି ଖୋଲିହୁଏ, ଧିରେ ଧିରେ ଦୁନିଆକୁ ଦେଖେ । ତଟସ୍ଥ ଓଠ ଟିକିଏ ହସି ଉଠେ । ମଣିଷ ଭିତରେ ବଞ୍ଚିବାର ବିଶ୍ୱାସ ଜନ୍ମାଏ । ସମ୍ପର୍କ, ସ୍ନେହ, ବନ୍ଧୁତା ଓ ବିଶ୍ୱାସର ବଳୟ ଭିତରକୁ ଧସେଇ ପସିଥିବା ଏ ଅଦୃଶ୍ୟ ବିପାତ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ପ୍ରସ୍ଥାନ କରେ । ସଭିଙ୍କ ମନରେ ଏ ଆଶା ଜନ୍ମେ ଯେ, ବୋଧହୁଏ ଏ ଆଖିରୁ ଆଉ ଅଶ୍ରୁ ଝରିବ ନାହିଁ । ବର୍ଷ ସରିବାର ବାଟରେ ଥାଏ । କିନ୍ତୁ ପୁଣି ଥରେ ଆଖି ଭିଜିଯାଏ ।

ଡ଼ିସେମ୍ବର ୮ ତାରିଖ । ବର୍ଷ ଶେଷ ହେବାକୁ ମାତ୍ର ୨୨ଟି ଦିନ ବାକି ଥାଏ । ସେଦିନ ଥାଏ ବୁଧବାର । ସମୟ ଥାଏ ସକାଳ ୧୧ଟା ୪୮ ମିନିଟ । ତାମିଲନାଡ଼ୁର ସୁଲୁର ଏୟାରବେସରୁ ୱେଲିଂଟନ ଡିଫେନ୍ସ ସର୍ଭିସ ଷ୍ଟାଫ କଲେଜ ଅଭିମୁଖେ ଉଡ଼ାଣ ଭରେ ଭାରତୀୟ ବାୟୁସେନାର ବଳଶାଳୀ ବିମାନ MI 17V5 । ଏହି ବିମାନରେ ଉଡ଼ାଣ ଭରିଥାନ୍ତି ଦେଶର ତିନି ସେନାର ପରାମର୍ଶଦାତା ଚିଫ୍ ଡିଫେନ୍ସ ଅଫ ଷ୍ଟାଫ ଜେନେରାଲ ବିପିନ ରାୱତ । ସାଥିରେ ଥାଆନ୍ତି ପତ୍ନୀ ମଧୁଲିକା ରାୱତଙ୍କ ସମେତ ୧୩ ସେନା କର୍ମଚାରୀ ଓ କ୍ରିଉ ମେମ୍ବର ।

ସମୟ ସେତେବେଳକୁ ୧୨ଟା ବାଜି ୮ ମିନିଟ । ଗନ୍ତବ୍ୟସ୍ଥଳରେ ପହଁଚିବାକୁ ବାକି ଥାଏ ୭ ମିନିଟ ଅର୍ଥାତ ୧୦ କିଲୋମିଟର । ଘଞ୍ଚ ଅରଣ୍ୟ ଓ ସୁଉଚ୍ଚ ପାହାଡ଼ରେ ଭର୍ତ୍ତି ନୀଳଗିରି ଜଙ୍ଗଲର ଆକାଶରେ ଉଡୁଥିବା ଏହି ବିରାଟ ହେଲିକପ୍ଟରର ଗର୍ଜନ ସ୍ଥାନୀୟ ଲୋକଙ୍କୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ କରୁଥାଏ । ଏତେ ବଡ଼ ଶବ୍ଦରେ ଚମକି ଉଠିଥିଲେ ପର୍ଯ୍ୟଟକ । କଣ ସବୁ ଘଟିଯାଉଥାଏ କେହି ଜାଣୁ ପାରୁନଥାନ୍ତି । ସେପଟେ ଏଟିଏସ ସହ ଯୋଗାୟୋଗ ବିଛିନ୍ନ କରେ ହେଲିକପ୍ଟର ଏମଆଇ ୧୭ । ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଜଳିଉଠିଥିଲା ବାୟୁସେନାର ଯୁଦ୍ଧ ବିମାନ । ଜଙ୍ଗଲ ମଝିରେ ଛାରଖାର ହୋଇଯାଇଥିଲା ହେଲିକପ୍ଟର । ଘଟଣାସ୍ଥଳରେ ହିଁ ୧୧ ଜଣଙ୍କ ଜୀବନ ଚାଲିଯାଇଥାଏ । ଚିକିତ୍ସାଧିନ ଅବସ୍ଥାରେ ହସ୍ପିଟାଲରେ ଆଖି ବୁଜନ୍ତି ସିଡିଏସ ବିପିନ ରାୱତ ଓ ପତ୍ନୀ ମଧୁଲିକା । ସେପଟେ ଘଟଣାର ୮ ଦିନ ପରେ ଆଖୁ ବୁଜନ୍ତି ଗ୍ରୁପ କ୍ୟାପଟେନ ବରୁଣ ସିଂ ।

ଉତ୍କଳ ମାଟି ମଧ୍ୟ ହରାଏ ଅନୁଗୋଳର ବୀର ପୁତ୍ର ରାଣାପ୍ରତାପ ଦାସଙ୍କୁ । କାନ୍ଦି ଉଠେ ଜନ୍ମ ଦେଇଥିବା ସେ କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ରପୁର ଗାଁ ପୁଅର ପାର୍ଥୀବ ଶରୀର ପାଖେ ମଥା ପିଟି ମାଆ କାନ୍ଦୁଥାଏ, ବାପା ମନେ ପକାଉଥାଏ କାନ୍ଧରେ ବସି ଯାତରା ଦେଖିବାନେବାକୁ । ସାତ ଜନ୍ମର ସାଥି କରିଥିବା ସେ ଅଭାଗିନୀ ପତ୍ନୀ ବଞ୍ଚିବାର ବାହୁନା ପକାଉଥାଏ । ସେପଟେ କିଏ ବୀର ପୁଅର ସ୍ମୃତି ଗାନ କରୁଥାଏ ତ, ଆଉ କିଏ ନିଜ ସହିଦ ଭାଇ ପାଇଁ ସ୍ଲୋଗାନ ଦେଉଥାଏ ।ବର୍ଷ ଶେଷକୁ ଅକାଳରେ ଦେଶର ବୀର ସନ୍ତାନଙ୍କ ସହିଦ ଖବର ସଭିଙ୍କୁ ସ୍ତମ୍ବୀଭୁତ କରିଦିଏ । ୟୁପିରୁ ଓଡ଼ିଶା । ଏ ଧରା ଭିଜିଯାଏ ଆଖି ଲୁହରେ…