ରୁଚିକାଙ୍କ ପଢ଼ା ଘର କହୁଛି ଆଇପିଏସ ହେବାକୁ କେତେ ଥିଲେ ବ୍ୟାକୁଳ

ଭୁବନେଶ୍ବର: ଖାଲିଖାଲି ଚେୟାର, ଫାଙ୍କାଫାଙ୍କା ଟେବୁଲ୍ ।  ଖାଁଖାଁ କୋଠରୀରେ କେବଳ ସ୍ବପ୍ନ ଆଉ ସ୍ମୃତିର କୋଳାହଳ । ଇଏ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଆଉ ପରିଶ୍ରମର ବର୍ଷାରେ ଭିଜିଥିବା ଗୋଟିଏ ସ୍ବପ୍ନର ଅବଶେଷ । ଏସା ଦିଓ୍ବାନା ହୁଆ ଏ ଦିଲ୍ ଆପକା ପ୍ୟାରମେ… । ଟାର୍ଗେଟ ୧୫ ଆଓ୍ବାର… । ଜଷ୍ଟ ଡୁ ଇଟ୍, ଡୋନ୍ଟ କୁଇଟ୍… । ଇଏ ଥିଲା ପ୍ରେମ । ସ୍ବପ୍ନ ସହିତ, ଲକ୍ଷ୍ୟ ସହିତ ଆଉ ଆଶା ପ୍ରତି ରୁଚିକାର ଭଲପାଇବା ।

ୟୁପିଏସସି ପାଇଁ ବିଜେବି କଲେଜ ଛାତ୍ରୀ ରୁଚିକା ମହାନ୍ତି ଥିଲେ ପାଗଳପ୍ରାୟ । ଆଇପିଏସ ନିଶାରେ ହୋଇଥିଲେ ନିଶାସକ୍ତ । ତାଙ୍କ ଆଶା ଆଉ ନିଶାର ନିଦର୍ଶନ ଏ ପଢା ଘରର ପୋଷ୍ଟର । ପ୍ରତିଟି ଫର୍ଦ୍ଦରେ ସ୍ବପ୍ନ ସଂକଳ୍ପର ଚିତ୍ର । ହାତଲେଖା ନୋଟ୍ ସାଙ୍ଗକୁ ପ୍ରେରଣାଦାୟୀ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ବଙ୍କ ଛବି । ପ୍ରଥମ ମହିଳା ଆଇପିଏସ କିରଣ ବେଦୀ ହୁଅନ୍ତୁ କି ଅପରାଜିତା ରାଏ ଅବା ମେରିନ ଯୋଶେଫ । ଭାରତୀ ଆରୋରାଙ୍କଠୁ ବିହାରର ଦବଙ୍ଗ ଅଫିସର ଡ. ମନୁ ମହାରାଜ ଓ ଓଡ଼ିଶାର ଆଇପିଏସ ସୁଧାଂଶୁ ସଡ଼ଙ୍ଗୀ । ଏମାନେ ସମସ୍ତେ ଥିଲେ ରୁଚିକାଙ୍କ ଆଇଡିଆଲ୍ । ଜଣେ ପ୍ରଶାସନିକ ଅଧିକାରୀ ହେବାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ତାଙ୍କୁ କରିପକାଉଥିଲା ଅଥୟ । ଯାହାର ପ୍ରତିଫଳନ ଏଇ ପେପର ବୋର୍ଡ । ଜାତୀୟ ପତାକା, ଆଇପିଏସ କ୍ୟାପ, ଟ୍ରେନିଂ ବେଳର ଦୃଶ୍ୟ ଓ ଟ୍ରେନିଂ ଏକାଡେମୀର ଫଟୋରେ ଭରିଯାଇଛି ରୁଚିକାଙ୍କ କୋଠରୀ ।

ସଫଳତା ନୁହେଁ, ବିଫଳ କାହାଣୀ ଭିତରେ ସେ ଖୋଜୁଥିଲେ ନିଜକୁ ଦୃଢ କରିବାର ସୂତ୍ର । ଖୁସି ଦେଖିବାକୁ ହଜାରେ ରାତି ଉଜାଗର ରହିବାକୁ ପଡିବ । ଜୀବନରେ ତ୍ରୁଟିଗୁଡ଼ିକ ଯନ୍ତ୍ରଣାଦାୟକ, ହେଲେ ଅନେକ ତ୍ରୁଟିର ସମାହାର ଅନୁଭୁତି ଆଣେ । ଆଉ ସେହି ଅନୁଭୁତି ହିଁ ସଫଳତା ଦିଏ । ଇଏ ଥିଲା ରୁଚିକାଙ୍କ ମନର କଥା । ହେଲେ ସଫଳତା ପୂର୍ବରୁ କାହିଁକି ଶେଷ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇଗଲେ ରୁଚିକା ମହାନ୍ତି ? ସଂକଳ୍ପ କରି ସ୍ୱପ୍ନ ପଛରେ ଧାଉଁ ଧାଉଁ କାହିଁକି ବାଛି ନେଲେ ସମାଧୀର ରାସ୍ତା ? କାହିଁକି ଅନ୍ଧାରରେ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଗଲେ ଦୀର୍ଘ ବର୍ଷର ଆଶା? ନିଜକୁ ଦୃଢ କରିବାକୁ ବାରମ୍ବାର ଲେଖି କେମିତି ହାରିଗଲେ ରାଗିଂ ପାଖରେ ?