ମଶାଣି ଯାହା ପାଇଁ ‘ଇନ୍ଦ୍ରଭୁବନ କୋଇଲି ବୈକୁଣ୍ଠ’, ଶବ ଯାହା ପାଇଁ ‘ସାକ୍ଷାତ ଈଶ୍ୱର’

ଭୁବନେଶ୍ୱର : ତାଙ୍କ ପାଇଁ ମଶାଣି ହେଉଛି  ‘ଇନ୍ଦ୍ରଭୁବନ କୋଇଲି ବୈକୁଣ୍ଠ’, ଆଉ ଶବ ହେଉଛି ସାକ୍ଷାତ ଈଶ୍ୱର । କି ମହାନ୍ ଅତିନ୍ଦ୍ରିୟ ଭାବନା ! ଶବ ଦେଖିଲେ ଆଜିକାଲିର ମଣିଷ ଦୁଇ ପାଦ ପଛୁଆ ଘୁଞ୍ଚି ଯାଉଥିବା ବେଳେ ସେ ପ୍ରଣିପାତ କରି ଚାରି ପାଦ ଆଗକୁ ବଢ଼ନ୍ତି । କାରଣ ଶବ ସଂସ୍କାର ହିଁ ତାଙ୍କ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସେବା ।  ସେ ହେଉଛନ୍ତି ଏ ଯୁଗର ହରିଶ୍ଚନ୍ଦ୍ର, ସେ ହେଉଛନ୍ତି ଜଣେ ନିଆରା ସମାଜସେବୀ ? 

ଆଜିକାଲିର ଅର୍ଥ ଆଉ ସ୍ୱାର୍ଥ ସର୍ବସ୍ୱ ଦୁନିଆରେ ସେମିତିଆ ସ୍ୱଛ ଆଉ ନିର୍ମଳ ହୃଦୟର ଲୋକ ମିଳିବା ମୁସ୍କିଲ୍ ।

କେହି କେହି ତାଙ୍କୁ ଅଚିହ୍ନା ଶବର ସାଥୀ କହୁଥିଲାବେଳେ କେହି କେହି ତାଙ୍କୁ ଇନ୍ଦ୍ରଭୁବନ କାେଇଲି ବୈକୁଣ୍ଠର ହରିଶ୍ଚନ୍ଦ୍ର କୁହନ୍ତି।

ନାଁ ତାଙ୍କର ବିଜୟ କୁମାର ଜେନା । ଘର ଭୁବନେଶ୍ୱର ଖଣ୍ଡଗିରିର ଜାଗମରା ଅଞ୍ଚଳରେ । ସେ ଆଜି ଜଣେ ସମାଜସେବୀ ହିସାବରେ ଜଣଶୁଣା । ସେ ଯେତେବେଳେ ବର୍ଷର ହେଇଥିଲେ ବାପା ନାରାୟଣ ଜେନା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଶୋକସାଗରରେ ଭସେଇ ଆରପାରିକୁ ଚାଲିଗଲେ । ସେତେବେଳକୁ ତାଙ୍କ ବଡଭାଇଙ୍କୁ ମାତ୍ର ୧୦ ବର୍ଷ । ତଥାପି ସେ ବାହାରକୁ ଯାଇ ରୋଜଗାର କରି ପରିବାର ଚଳେଇବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି  ।କିନ୍ତୁ ପରିବାରର ଆର୍ଥୀକ ପରିସ୍ଥିତିକୁ ସେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବେ ସୁଧାରିପାରନ୍ତି ନାହିଁ ,ଯୋଉଥିପାଇଁ ବିଜୟଙ୍କ ପାଠ ପଢ଼ାରେ ଡୋରି ବନ୍ଧା ହୁଏ  । ସେ ଚାଷବାସ କରିବା ସହିତ ବଡ଼ଭାଇଙ୍କୁ ତାଙ୍କ କାମରେ କିଛି ମାତ୍ରାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରନ୍ତି। ଏହା ଭିତରେ ବର୍ଷ ପରେ ବର୍ଷ ବିତିଯାଏ । ଯେତେବେଳେ ତାଙ୍କୁ ୧୭ ରୁ ୧୮ ବର୍ଷ, ତାଙ୍କ ଭାଇ ତାଙ୍କୁ କିଛି ଟଙ୍କା ଦିଅନ୍ତି । ସେହି ଟଙ୍କା ଆଉ ବ୍ୟାଙ୍କରୁ ଋଣ ଆଣି ଆଣି ଏକ ଅଟୋ କିଣି ଖଣ୍ଡଗିରିରେ ଚଲାନ୍ତି ।ସେତେବେଳେ ରାସ୍ତା ଏତେ ଭଲ ନ ଥିବା କାରଣରୁ ବେପାର ବେଶୀ କିଛି ହଉ ନ ଥିଲା । ତଥାପି ଯାହା ରୋଜଗାର ହେଲା ପରିବାର ଆରାମରେ ଚଳିଗଲେ  । 

ଏମିତି କିଛି ଦିନ ଅଟୋ ଚଲାଉଥିବା ସମୟରେ ହଠାତ୍ ଦିନେ ଦେଖନ୍ତି କ୍ୟାପିଟାଲ୍ ହସପିଟାଲ୍ ପାଖରେ ବହୁତ ଲୋକ ରାସ୍ତା କଡ଼ରେ ଜମା ହେଇଥାନ୍ତି । ଜଣେ କେହି ମରିଯାଇଥାଏ ଆଉ ସେହି ଶବଟି ମରିବାର ପାଖାପାଖି ଦୁଇତିନି ଦିନ ହେଇଯାଇଥାଏ  । ସମସ୍ତେ ଆସୁଥାନ୍ତି ଆଉ ଶବକୁ ଦେଖି ନାକ ଟେକି ଚାଲିଯାଉଥାନ୍ତି । ସେହି ସମୟରେ ବିଜୟଙ୍କୁ ଲାଗିଲା ସତେ ଯେମିତି ଶବଟି ଦୁନିଆରେ ଏକା । ନିଜର ବୋଲି କେହି ନାହାଁନ୍ତି । ମଣିଷ ମରିଗଲା ପରେ କଣ ଏଇ ଅବସ୍ଥା ହୁଏ  ? ଏ ଲୋକଟା ବଞ୍ଚିଥିଲା ବେଳେ କେତେ ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ କେତେ କଥା କରିଥିବ,କିନ୍ତୁ ମଲାବେଳେ ତାଙ୍କୁ ମଶାଣି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କାନ୍ଧ ଦେବାପାଇଁ କେହି ପାଦେ ଆଗକୁ ଆସିଲେନି  । ଯେତେବେଳେ ନିଜ ରକ୍ତର କେହି ଆସିଲେନି ଏଇପଟେ ଯାଆଆସ କରୁଥିବା ପଥଚାରୀମାନେ ତା’ ଆଡ଼କୁ ନଜର ଦେଇ ଆହା ପଦେ କହିବେ ବା କିଆଁ  । ଏମିତି କିଛି କଥା ତାଙ୍କ ମନ ଆଉ ବିବେକକୁ ବାରମ୍ବାର ଆଘାତ ଦେଲା  । ବିଜୟଙ୍କର ମନ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ତରଳିବାକୁ ଲାଗିଲା ଆଉ ମାଆ କହିଥିବା କିଛି କଥା ତାଙ୍କୁ ଆହୁରି ବ୍ୟଥିତ କରାଇଲା  । ସେ ସେହି ଜାଗାରେ ସେହି ଦିନଠାରୁ ଶପଥ ନେଲେ ଯାହାର କେହି ନାହାଁନ୍ତି, ଶେଷ ସମୟରେ ସେ ତାକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବେ  । ଏହା କଥାକୁ ମନ ଭିତରେ ରଖି କ୍ୟାପିଟାଲ୍ ଥାନା ସହ ଯୋଗାଯୋଗ କରି ସେହି ଶବକୁ ଆଣି ସତ୍କାର କଲେ  । ବାସ୍ ସେହି ଦିନଠୁ ସେ ଗୋଟେ ପରେ ଗୋଟେ ଅଚିହ୍ନା ଶବକୁ ଆଣି ନିଜେ ଖଣ୍ଡଗିରିରେ କରିଥିବା ମଶାଣି “ଇନ୍ଦ୍ରଭୁବନ କୋଇଲି ବୈକୁଣ୍ଠ “ରେ ପୋଲିସ୍ କିମ୍ବା କର୍ପୋରେଟରଙ୍କ ସହାୟତାରେ ଦାହ କରନ୍ତି  ।

ଆଜି ତାରିଖରେ ସେ ୬୫୭ ଶବ ସଂସ୍କାର କରିସାରିଲେଣି  । ଶବ ଯେପରି ଅବସ୍ଥାରେ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ମନରେ କୌଣସି ବିକାର ଭାବ ନ ନେଇ ନିଜ ହାତରେ ଉଠାଇ ନେଇ ସତ୍କାର କରନ୍ତି  । ଯଦି ଛୋଟ ଛୁଆ ହେଇଥାନ୍ତି, ତାହେଲେ ତାକୁ ନିଆଁରେ ନ ପୋଡି ସେହି ମଶାଣିରେ ପୋତି ଦେଇ ତା ଉପରେ ଏକ ବୃକ୍ଷରୋପଣ କରିଦିଅନ୍ତି । ଖୋର୍ଦ୍ଧାଠାରୁ କଟକ ଗୋପାଳପୁର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯେତେ ଥାନା ଅଛି ,ପ୍ରାୟତଃ ସବୁ ଜାଗାରୁ ତାଙ୍କୁ ଫୋନ୍ ଆସେ ଅଚିହ୍ନା ଶବ ଆଣି ଦାହ କରିବା ପାଇଁ ।

ଆପଣ ଯଦି କେବେ ସେଇ ମଶାଣିକୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ ଆସନ୍ତି, ତାହେଲେ ସେଇ ସ୍ଥାନ ଏକ ମଶାଣି ବୋଲି ଆପଣ ଅନୁଭବ କରିପାରିବେ ନାହିଁ  । କାରଣ ସେହି ସ୍ଥାନରେ ପାଖାପାଖି ୧୫୦୦ ତୁଳସୀ ବୃକ୍ଷ, ବେଲ,ଗୁଆ ଓ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ଔଷଧିୟ ବୃକ୍ଷ ଲଗାଯାଇଛି  । ବିଶ୍ରାମ ନେବା ପାଇଁ ଏକ କୋଠାଘର ସହିତ ବସିବା ପାଇଁ ୨୦ ରୁ ୨୫ ଟି ସିମେଣ୍ଟ ବେଞ୍ଚ୍ ତିଆରି କରାଯାଇଛି । ମଶାଣିର ପ୍ରବେଶ ପଥକୁ ଆଲୋକରେ ସଜାଯାଇଛି । ରାତ୍ରିରେ ଦୂରରୁ ତାହା ଏକ ପାର୍କ ପରି ଲାଗିଥାଏ  ।

ବିଜୟ ସେହି ସ୍ଥାନରେ ୮/୧୦ ଜଣଙ୍କ ସହ ପ୍ରାୟତଃ ସବୁବେଳେ ଥାଆନ୍ତି  । ବାହାରେ ଭୋଜିଭାତରେ ସେ ନିଜେ ଖାଆନ୍ତି ନାହିଁ  । କାରଣ ସେ ସକାଳ, ମଧ୍ୟାହ୍ମ ଓ ରାତ୍ରିରେ ଆଗ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଖାଦ୍ୟ ଅର୍ପଣ କରିସାରିବା ପରେ ନିଜେ ଘରକୁ ଯାଇ ମାଆଙ୍କ ହାତ ତିଆରି ଖାଦ୍ୟ ଖାଇଥାନ୍ତି  । ତାଙ୍କର ଏଭଳି କାର୍ଯ୍ୟ ପାଇଁ ସେ ଖାଲି ବୁବନେଶ୍ୱର କି ଓଡ଼ିଶା ନୁହେଁ…ବାହାର ରାଜ୍ୟରେ ମଧ୍ୟ ବହୁବାର ପୁରସ୍କୃତ ହୋଇଛନ୍ତି  ।

ଏତେ ସମୟ ସେ ମଶାଣି ପାଇଁ କାହିଁକି ଦିଅନ୍ତି ବୋଲି ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତରରେ ସେ କୁହନ୍ତି, ଏଇ ମଶାଣି ମତେ ମାଆର ମମତା ଦେଇଛି  । ଏଇ ମଶାଣିରେ ଶବ ସତ୍କାର କରୁଛି ବୋଲି ମତେ କିଏ ଭଲ କୁହନ୍ତି, କିଏ ଖରାପ ବି କହିପାରନ୍ତି । ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଏତିକି କହିବି, ସେଇ କାମରେ ଯେତିକି ସନ୍ତୋଷ ଆଉ ଭଗବାନଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦ ମିଳେ, ସେଥିରେ ମୋ ନିଜ ତଥା ମୋ ପରିବାର ବହୁତ ଖୁସିରେ ଅଛୁ । କୋଉଥିରେ ଭଗବାନ ମତେ ଉଣା କରିନାହାନ୍ତି  । ଅଟୋବାଲାରୁ ଆଜିଯାଏଁ ଯଦି ଅନୁଶୀଳନ କରାଯାଏ ତାହେଲେ ମୋ ଠୁ ଅଧିକ ଭାଗ୍ୟବାନ୍ ବୋଧେ କେହି ନାହାନ୍ତି । ')}