ସର୍ବଂସହା ସେ… କେତେ କେତେ ଅଳିଅର୍ଦ୍ଦଳି ବରଦାସ୍ତ କରିଛି ହସି ହସି… ମୋ ମା’

ଭୁବନେଶ୍ୱର: କଅଁଳ ଶିଶୁଟିର ଦରଦୀ ଓଠରୁ ଝରିପଡିଥିବା ପ୍ରଥମ ଅର୍ଥବୋଧକ ଶବ୍ଦଟି ‘ମା’ । ଏଇ ଗୋଟିଏ ଶବ୍ଦ ଭିତରେ କୋଟିଏ  ଆବେଗ । ଜନ୍ମ ନେବା ପୂର୍ବରୁ ଜଠ ଭିତରେ ଯତ୍ନ ନେବାଠୁ ଜୀବନର ପ୍ରତିଟି ପାଦରେ ତାର ସ୍ନେହାଶିଷ ହୋଇଥାଏ ସନ୍ତାନର ସହଚର । ସ୍ୱର୍ଗାଦପୀ ଗରିୟସୀ ସେ , ମମତାର ସୀମାହୀନ ସାଗର । ଅସରନ୍ତି ଅମୃତର ସ୍ରୋତସ୍ୱିନୀ ନଇଟିଏ ସେ । ତାରି ଛାତିର ଅମୃତ, ରକ୍ତ, ମାଂସ, ଅସ୍ତି ମଜ୍ଜା ଭିତରେ ସଂଜିବନୀ ହୋଇ ଜୀବନକୁ  ଜିଇଁବାର, ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ ଜିତିବାର ଶକ୍ତି ଅହରହ ଯେଗାଇଥାଏ ।  ଜୀବନ ଓ ମୃତ୍ୟୁର ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱରେ ସେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆଉ ଅବର୍ତ୍ତମାନ ଭିତରେ ସେ ବାନ୍ଧି ହୁଏନା । ସେ ଅପାର୍ଥିବ, ଅଜ୍ଞାତ ସ୍ଥାନରେ ଥାଇ ବି  ଅଦ୍ଭୁତ ଭାବେ ଆନନ୍ଦର ଅବହାଓ୍ୱା ତିଆରି କରୁଥାଏ ସନ୍ତାନ ପାଇଁ । କେବେ କେବେ କାହିଁ କେତେ ଦୂରରେ ଥାଇ ବି ଦଲକାଏ ଶୀତଳ ପବନ ଭଳି ପ୍ରଶାନ୍ତିରେ ଭରିଦିଏ ସନ୍ତାନର ସତ୍ତାକୁ – ଟିକିଏ ସ୍ମରରଣରେ ।

କେତେ କଷ୍ଟ ସହିଛି ସେ ଜନ୍ମ ଦେଲାବେଳେ । କେତେ କଷ୍ଟ ସହିଛି ସେ ଏଡୁଟିଏରୁ ଏଡେଟିଏ କଲାବେଳେ । କେତେ ବିନିଦ୍ର ରଜନୀ କଟାଇଛି । କେବେ ଗରମରୁ ବଂଚାଇବା ପାଇଁ ରାତିସାରା ପଙ୍ଖା କରିଛି ତ କେବେ ମଶା ଦାଉରୁ ରକ୍ଷା କରିବା ପାଇଁ । କେତେ ତ୍ୟାଗ କରିଛି ସେ – ପାଠ ପଢାଇବା ପାଇଁ  । କେତେ ଉପବାସ, ବ୍ରତ କରି ନିଜକୁ କଷ୍ଟ ଦେଇଛି- ସନ୍ତାନର କଷ୍ଟ ଲାଘବ ପାଇଁ । ନିଜେ ଜଳିଛି ଦିକ ଦିକ ହୋଇ ଜଳୁଥିବା ଦୀପ ଭଳି – ସନ୍ତାନର ଜୀବନକୁ ଆଲୋକିତ କରିବା ପାଇଁ ।

ସର୍ବଂସହା ସେ । କେତେ କେତେ ଅଳିଅର୍ଦ୍ଦଳି ବରଦାସ୍ତ କରିଛି ହସି ହସି  । କ୍ଷମାର ଖିରାବ୍ଧି ସେ । ନିଃସର୍ତ୍ତ ଭାବେ କ୍ଷମା କରିଛି ସନ୍ତାନର ସବୁ ଭୁଲକୁ । ଆଙ୍ଗୁଠି ଧରି ବାଟ ଚାଲିବା ଶିଖେଇଛି ।  ବର୍ଷ ବର୍ଷ ଧରି ତପସ୍ୟା କରିଛି ସନ୍ତାନକୁ ବର୍ଷିୟାନ କରିବା ପାଇଁ । ଏ ତପସ୍ୟା ପ୍ରତ୍ୟାଶାହୀନ ତପସ୍ୟା । ନିଜ ପଣତରେ ତିଆରି କରିଛି ଅଜସ୍ର, ଅପ୍ରମେୟ, ଅକୁତୋଭୟ ଆଶ୍ରୟ । ସେ ପଣତ ତଳେ ସନ୍ତାନ ପାଇଛି ପରମ ପ୍ରଶାନ୍ତି, ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ପ୍ରାପ୍ତି ।

କେବେ ତା କୋଳ ଝୁଲଣା, ତକେବେ ସେ କୋଳ କଷ୍ଟ ଲାଘବର କାଉଁରୀ ସ୍ପର୍ଶ । ମାର ମମତାକୁ କଣ ଭାଷାରେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିହେବ । ବର୍ଣ୍ଣନାତୀତ ତାର ଅବଦାନ । ସନ୍ତାନ ତା ପାଇଁ ଖାଲି ସନ୍ତାନ । ରୂପ, ରଙ୍ଗ, ସକ୍ଷମ, ଭିନ୍ନକ୍ଷମ ସବୁ ତା ଆଗରେ ସମାନ । ଖାଲି ସନ୍ତାନ । ଭିନ୍ନକ୍ଷମ ସନ୍ତାନଟିର ବୋଝକୁ ବୋହିଲା ବେଳେ କେବେ ତା ଅଣ୍ଟା ନଇଁପଡିନି ବୟସର ଅପରାହ୍ନରେ ବି । ସେ ମାର ଚରଣରେ କୋଟି ଦଣ୍ଡବତ ବି କମ ପଡିଯାଏ । ସେ ମାର ଯେତେ ସେବା କଲେ ବି କମ ପଡିଯାଏ । କଲ୍ୟାଣୀ ସେ, ଚଳନ୍ତି ଠାକୁରାଣୀ ସେ । ତାସ୍ନେହର ସୀମା ନାହିଁ,  ତା ପ୍ରେମର ପଟ୍ଟ।ନ୍ତର ନାହିଁ ।

ହେଲେ ବେଳେବେଳେ ସେ ମମତାମୟୀର ମମତ୍ୱକୁ ଆଘାତ ଲାଗେ । ଅକୃତଜ୍ଞ ସନ୍ତାନର ସ୍ୱଭାବ ତା ଆଖିରେ ଭରିଦିଏ ତତଲା ଲୁହ । କେବେ ନିଜ ଆଭିଜାତ୍ୟର ଅଂହକାରରେ ତ କେବେ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ସ୍ୱାର୍ଥର ଶିକାର ହୋଇ ହତାଦର କରେ ମା’କୁ । ଭୁଲିଯାଏ ସବୁକଥା, ଶେଷ ସମୟରେ ସେବା କରିବା ତ ଦୂରର କଥା, ପଦଟିଏ ବି ପଚାରେନି ମା’ କେମିତି ଅଛୁ । ଏ ନିଷ୍ଠୁର ସତ୍ୟ, ଏ ଘୃଣ୍ୟ ବାସ୍ତବତା ସହ ସମସ୍ତେ ପରିଚିତ । ଆଜି ବିଶ୍ୱ ମାତୃ ଦିବସରେ ଆସନ୍ତୁ ସଂକଳ୍ପ କରିବା ମା ପାଖରେ କୃତଜ୍ଞ ହେବା । କୃତାଞ୍ଜଳି ପୁଟ୍ଟରେ ତା ଚରଣରେ ପ୍ରଣତି କରିବା । ଆଉ କହିବା ମା’ଟି ମୋର କେଡେ ନିଜର ।